Juryrapporten Nominaties Gouden Kalveren 2025

27 september 2025

De Gouden Kalf nominaties en winnaars in een aantal categorieën worden bepaald door jury's: de Jury Korte Documentaire en de Jury Fictie. De Jury Fictie bepaalt de nominaties en winnaars in de categorieën Beste Dramaserie, Beste Bijrol Dramaserie, Beste Hoofdrol Dramaserie, Beste Korte Film en Beste Hoofdrol.

Juryrapport Korte Documentaire

Jurystatement

Als jury hebben wij ons met plezier en dankbaarheid laten meevoeren in de selectie van dit jaar — vijftien korte en minder korte documentaires die overtuigend belichamen hoe eigenzinnig, veelzijdig en regelmatig zelfs ronduit experimenteel het Nederlandse filmlandschap anno 2025 durft te zijn. We waren onder de indruk van de avonturierszin van de makers, van de intimiteit en oprechte betrokkenheid op het scherm, van de moedige keuzes om hele kleine momenten universeel voelbaar te maken of juist de grote vraagstukken van nu heel dichtbij te laten komen. De Nederlandse documentaire staat er, wat ons betreft, bijzonder goed voor — met zoveel persoonlijke en maatschappelijke urgentie, door zowel ervaren als meer beginnende makers, voor publieken van elke achtergrond, elke overtuiging, en elke leeftijd.

Koki, Ciao van Quenton Miller (sc. Koki, Quenton Miller en Misho Antadze; prod. When Site Lost the Plot

In twaalf luttele minuten weet deze meer experimentele documentaire iets wonderbaarlijks te doen: een fascinerend, complex en pijnlijk stuk geschiedenis vangen door de lens - en vooral het geluid - van één onvergetelijk detail. Daarbovenop waagt de film de indrukwekkende gok om ook nog eens een uniek gevoel voor humor aan de dag te durven leggen, een spannende en wrange combinatie die de film alleen maar verrijkt, helemaal tot aan de angel die hij in zijn staart blijkt te bewaren. Dat een schrijnend hoofdstuk uit de Europese twintigste eeuw zich zo goed blijkt te kunnen openbaren via een vogel, valt met recht briljant te noemen.

De Wolkenfietsers - Erfenis van een droom van Gülsah Dogan (prod. 9Stories)

Een koningsdrama van zowel epische als intieme proporties, dat temidden van zijn kunstzinnige en soms absurdistische strijdgewoel nooit zijn focus of urgentie verliest. Het is een veelvormig beeld van een net zo frustrerend als fascinerend genie en de zoons die zijn erfenis moeten dragen, prachtig en krachtig verteld in de bredere context van het toenmalige en huidige Nederland en haar altijd dreigende kleinburgerlijkheid. Het voortdurende spanningsveld tussen woeste ambities en koude realiteit, tussen glibberige bureaucratie en nog altijd schurend verdriet wordt in kaart gebracht — met droge ogen, met een oprecht gevoel voor humor, en met een bijzonder trefzekere en empathische regie waarin de noodzaak van de maker onmiskenbaar is.

Mijn lief kind van Maarten de Schutter (prod. Mijn Lief Kind Produkties)

Een dappere, eigenzinnige film die eerlijk voor zichzelf uitkomt, en die in zijn dialoog met een onrijmbaar verlies noch het donker, noch het licht uit de weg gaat. Middels speelse vormideeën en een flinke dosis pure oprechtheid weet deze jonge filmmaker zijn persoonlijke tragedie geleidelijk aan te transformeren in een universeel verhaal van verlies, liefde, en de poging verder te leven. Binnen de context van een geopolitieke ramp die met name Nederland en de gemeenschap van AIDS/HIV-activisten trof, is dit een bijzonder portret van een evenzo bijzondere en betrokken vrouw — niet zomaar een lofzang, maar een filmisch monument voor rouw en herinnering.

Juryrapporten Fictie

Beste Korte Film

Jurystatement: Films

De bonte verzameling korte fictiefilms in competitie dit jaar heeft de jury alle hoeken van de bioscoopzaal laten zien — films die de grenzen tussen film en performance art opzoeken, die zware thema’s verkennen in de meest vindingrijke animatievormen, en die uitgesproken durven zijn in hun intenties en in hun relatie tot de wereld van nu. Dit is een collectie filmmakers met lef en met een prettig gebrek aan preutsheid; filmmakers die de meest prangende vraagstukken durven aan te gaan met originaliteit en zelfs humor, en die niet om de hete brij heendraaien — precies waar onze huidige tijd zo om lijkt te vragen. Het is geruststellend en inspirerend om te zien dat de staat is van de Nederlandse korte film anno 2025.

Close Your Eyes Hind van Amir Zaza (prod. MATTAR)

Een film waar je simpelweg niet omheen kunt: een ijzingwekkend pleidooi voor empathie en vreedzaamheid dat brandt van verontwaardiging, wanhoop, en diepe naastenliefde. Zelden werd het gruwelijke contrast tussen de belevingswereld van een kind en de onverbiddelijke realiteit van onze wereld zo schrijnend weergegeven. Dat dit uit de headlines gegrepen verhaal toch niet ondraaglijk is om naar te kijken, is de verdienste van de filmmakers, van een script dat altijd ruimte houdt voor menselijkheid, en van de adembenemende hoofdrol van een piepjonge nieuwkomer in de Nederlandse filmwereld. Onvergetelijk, en ongelooflijk nodig.

Fuck-a-Fan van Muriel d’Ansembourg (prod. Isabella Films)

Er zit geen shot of seconde teveel in deze mateloos intrigerende film, die durft te schuren zonder ooit zijn kwetsbaarheid of intelligentie te verliezen. Met loepzuivere regiekeuzes en een gelaagd scenario lukt het de makers om de fascinerende binnenwerelden van hun personages bloot te leggen. Ze storten zich vol overgave in een dappere en oordeelloze verkenning van hedendaagse seksualiteit en intimiteit. De film is gestoeld op een ontwapenende eerlijkheid, net zo rauw als teder, die de gangbare ingrediënten van dit onderwerp ver ontstijgt — niet in de laatste plaats door de fenomenaal onverschrokken performances, die van deze daglichtloze pornoset een groots schouwspel van waarachtige inzichten weten te maken.

Mother: Shadow of Injustice van Ibrahim Karatay (prod. DotInk Cinema)

Hoe leef je van dag tot dag in het hart van een conflict dat geen einde lijkt te kennen? Deze beklemmende, zorgvuldig georkestreerde film dompelt de kijker onder in een wereld vol dampen en schaduwen waarin geen woord teveel wordt gezegd. Tussen de regisseur, cameraman en editor is een nagenoeg perfecte choreografie ontstaan die intiem en verstild durft te zijn waar het vuur van de menselijkheid altijd nog doorheen weet te flakkeren. Elk beeld, elk geluid en elk karaktervol Koerdisch gezicht heeft een zeggingskracht die ver voorbij de aftiteling doorzindert — zoals de wind huilt over een kop thee die waarschijnlijk nooit meer wordt leeggedronken.

Beste Hoofdrol Korte Film

Jurystatement: Acteurs

De jury was geïntrigeerd door de veelvoud aan soorten performances die dit jaar de revue passeerden; uit het leven gegrepen, voorbij de grenzen van het filmacteren, ongegêneerd experimenteel of verfrissend tegendraads. Het getuigt van een bewonderenswaardige openheid in het castingproces en een hoognodig vertrouwen vanuit regisseurs: veel van de performers in deze films krijgen zichtbaar en voelbaar de ruimte, en ze vullen die ruimte met waarachtigheid, originaliteit en lef. Performances en personages worden niet geacht gepolijst en rond te zijn; ze mogen schuren en frustreren, ze durven soms saai te zijn en dan weer volledig uit onverwachte hoek te komen. Temidden van dit palet vond de jury drie uitmuntende performances die ver voorbij de aftiteling en de grenzen van hun korte fictie door blijven zinderen.

Patel Akkad voor Close Your Eyes Hind

Zelfs de meest waargebeurde film valt of staat met een hoofdpersonage dat als emotioneel anker kan dienen. Dat is een complexe taak voor elke acteur, laat staan voor een acteur van basisschoolleeftijd —maar deze piepjonge actrice volbrengt die taak als geen ander. Het is adembenemend om te zien hoe zij elke schakel in de horrorsituatie van de Palestijnse Hind Rajab durft te vertolken; het is een performance die letterlijk en figuurlijk nergens achter schuilen kan, en die tegelijkertijd vol zachtheid en veiligheid is geregisseerd. Haar onvergetelijke prestatie belichaamt de waarheid die James Baldwin ooit al verwoordde: dat we elk kind in deze wereld, inclusief elk Palestijns kind, als ons bloedeigen kind zouden moeten kunnen zien. Zo niet, dan is het slecht gesteld met deze wereld — en dat is te lezen in de ogen van deze grootse kleine hoofdrolspeler.

Joes Brauers voor Fuck-a-Fan

Echte naaktheid ontstaat niet wanneer al je kleren op de grond liggen; die is er pas als je ook emotioneel je lagen durft af te pellen. Dat is precies wat deze acteur op onnavolgbare wijze doet in een gedurfde en overdonderend eerlijke arena, tussen felle lampen en kleurloze wanden waarbinnen hij geen kant op kan. Maar deze acteur vlucht niet; hij laat zowel de kijker als zijn fenomenale tegenspeelster steeds dichter toe, zowel fysiek als emotioneel. Tegelijkertijd is hij nooit voor één gat te vangen, en verraadt elke blik of regel dialoog een nieuwe laag van wie zijn personage allemaal zou kunnen zijn. Hij betovert en verontrust, hij stelt teleur en hij verrast, en hij is daarmee de perfecte partner in deze tango van echte en kunstmatige intimiteit — totdat hij de kijker dan toch zomaar weer door de vingers glipt.

Kendrick Etmon voor Hobi

Binnen een stukje Nederland dat net zo eighties als nu aanvoelt, weet deze acteur de verlorenheid en de verstikkende urgentie van zijn personage schijnbaar moeiteloos door elkaar heen te jongleren. Het is een bijzonder charmante en tegelijkertijd prettig ongepolijste performance, die constant de deuren openhoudt voor zowel de lach als de duisternis. Binnen een wereld van vergeefse pogingen en voortdurend onbegrip blijven we als kijker onverminderd meeleven met deze alleenstaande, onstopbare jonge vader — al was het maar omdat hij zo tastbaar blijft houden van alles wat zich niet met elkaar laat rijmen. Sommige personages gun je de wereld; deze Hobi gunnen we zijn kind, zijn moederland, zijn ex-vrouw, én zijn auto.

Juryrapporten Dramaserie

Beste Bijrol Dramaserie

Bianca Krijgsman – Dag & Nacht 2

Er is echt helemaal niemand, ergens, ooit die met plezier een kind naar het ziekenhuis heeft gebracht - laat staan dat je het daar moet achterlaten. Maar als het dan toch zo is, dan zien we Bianca Krijgsman de verpleegkundige spelen die we aan het bed zouden willen hebben. Met een ontroerende oprechtheid geeft ze invulling aan de rol van Trui, die voor haar patiënten door het vuur gaat. Zonder aarzeling doorbreekt ze de expliciete en impliciete ziekenhuis-hiërarchie als ze dat nodig vindt. We gaan mee in de liefde die ze voelt voor haar patiënten, en we zien de worsteling die ze probeert te verhullen wanneer ze moet loslaten. We sluiten ons dan ook volledig aan bij de woorden van poepdokter Frodo Mansing: geef die vrouw een eigen TikTok-kanaal! Met overtuiging en groot plezier nomineert de jury Bianca Krijgsman voor haar mooie, lieve en grappige vertolking van Trui.

Hadewych Minis – Bennie

In de serie Bennie speelt Hadewych Minis een moeder van drie kinderen, met een speciale plek in haar hart voor zoon Bennie. Zij heeft deze rol echt op weten te tillen. Haar onvoorwaardelijke liefde voor Bennie gaat boven alles, ze wil er alles aan doen om hem gelukkig te maken. Ook als dat betekent dat zij zelf te veel ballen in de lucht moet houden en aan haar eigen belangen voorbij loopt. Soms grinniken we mee met het dynamische, en nooit - maar dan ook nooit - saaie gezin. Maar we leven vooral mee met Hadewych. Zij slaat zich in haar rol geloofwaardig, nooit over de top, als moeder en als vrouw door het echte leven heen. Door deze altijd zorgende moeder een compleet eigen identiteit mee te geven, blijft zij de kijker hierin meenemen en ontroeren.

Beppie Melissen – Gooische Vrouwen 6

Als er iemand is die jou op zijn allerliefst en zoetgevooisd het graf in kan prijzen, dan is dat wel tante Cor uit Gooische vrouwen. Beppie Melissen maakt van tante Cor jouw ‘allerbeste vriendin’. Ze vertelt jou haar diepste geheimen die ze nog nooit aan iemand heeft durven vertellen. Waar ze zelf dan weer van schrikt, want ze heeft zich nog nooit zo vertrouwd gevoeld als met jou. Actrice Beppie Melissen laat tante Cor weergaloos doen alsof ze voor jou door het vuur zou gaan. Als je maar wél doet wat zij wil. In de vaardige handen van actrice Beppie Melissen speelt Tante Cor dit zo meedogenloos en overtuigend, dat er geen ontkomen aan is: ze laat jou je vriend verlaten, omdat ‘dat nou eenmaal het beste is voor jou zelf’. En uiteindelijk bedank je tante Cor dan ook nog eens ‘voor dit waanzinnig oprechte gesprek’.

Beste Hoofdrol Dramaserie

Ahlaam Teghadouini – Sihame 2

Alaam Teghadouini is als actrice al net zo onbevreesd als haar personage. In het tweede seizoen van de bloedstollende, actuele serie Sihame wordt er afgedaald in de krochten van het internet, waar vrouwenhaat ongebreideld wordt botgevierd. Sihame wil aanvankelijk uit de zinloze cirkel van geweldpleging en wraak stappen maar kan dat eenvoudigweg niet als ze ziet hoe weerloze vrouwen worden uitgebuit en mishandeld. Alaam speelt Sihame met een hoekige motoriek en een blik in haar ogen die dan weer duister en ontoegankelijk, dan weer vol onderdrukte wanhoop is. Een heel enkele keer, wanneer ze lacht, breekt de zon even dwars door de wolken. Sihame is er echter niet de vrouw naar om haar emoties te tonen. Daardoor raakt haar verdriet des te harder - en snap je haar als ze uiteindelijk de wapens weer oppakt. Alaams Sihame beroert en ontroert, en is daarom genomineerd voor een Gouden Kalf Beste Actrice.

Khalid Alterch - Nordin

De komische timing van Khalid Alterch is vlijmscherp, energiek en onbetwistbaar . Kijkend naar Nordin lijkt het alsof je met hem mee wordt gevoerd in een situatie waarin hij het ook allemaal nog niet weet. We komen er met hem achter hoe juist hij de perfecte onderwijzer is voor de kids die door het systeem worden gezien als ‘niet waardevol’. Khalid brengt een tough love naar zijn personage, maar vooral liefde: liefde die geworteld is in zijn eigen ervaring met onzichtbaarheid. Dit creëert een hartverwarmend empathisch vermogen - een belangrijke hoofdrol om te zien in Nederland. In heldere taal, zonder te veel poespas en mét straattaal (want hoe relevant is standaardtaal ten opzichte van moraal?), zegt hij ons dat gezien worden niet een privilege, maar een bestaansrecht is. Khalid draagt dit narratief met gemak op zijn schouders en laat onszelf met zijn bevlogenheid en charme afvragen: wat lopen we allemaal mis wanneer onze ogen gesloten blijven voor de potentie van kinderen die afwijken van een denkbeeldige norm? Of voor onze eigen potentie? We worden aangewakkerd om samen met Nordin niet alleen te geloven in het onmiskenbaar goede: elkaar zien als mens. In Nordin zien we een mooie rol waarin Khalid ons meeneemt in een reflecterende snelkookpan. De klas is zijn spiegel, en Nordin is die van ons.

Eva Crutzen – Bodem 2

Eva Crutzen heeft met gestrekt been de ‘mislukte postmoderne vrouw’ neergezet: de vrouw die als een kip zonder kop probeert te redden wat er nog te redden valt. Een geëmancipeerde vrouw, zoekend tussen keuzestress en keuzeverlamming. Cat is getormenteerd én scherp van de tongriem gesneden. Haar pijn praat en grapt ze weg terwijl we als kijker door haar grote ogen diep haar verdriet in kijken. Een personage dat alleen werkt, wanneer je het voelt tot in je botten. Het is alsof we kijken naar de belichaming van een overprikkeld zenuwstelsel, die ontvankelijk is voor elke zelfhulpactiviteit op de wereld, maar zich nog steeds leeg voelt aan het einde van een retreat. De soft spot van pijn en humor, verborgen achter al die vernuftige maskers. Je kan niet anders dan diep voor Cat voelen. Bodem 2 is een prachtige surrealistische arena om Eva Crutzen in te zien spelen met alle uitdagingen waar vrouwen in gevangen kunnen zitten. Het is ondanks de absurditeit de echtheid van Cat die ons terugbrengt naar de rauwe emotie en ons met plaatsvervangende schaamte weet te laten lachen om de pijn.

Beste Regie Dramaserie

Bodem 2 – Eva Crutzen

Deze serie is een klassiek geval van een Gesamtkunstwerk. Daar waar alle disciplines samen tot een schurende, ontroerende, absurde en vooral heel erg grappige kunstuiting zijn gekomen. We hebben gekeken naar een eigen universum met eigen regels die de realiteit overstijgen, maar toch op een organische manier de (randstedelijke) dilemma's van vandaag op scherp zetten en invoelbaar maken. De jury is erg onder de indruk van het talent van deze regisseur. Die op geheel authentieke wijze haar verhaal weet te vertellen, niet bang is om conventies los te laten en zowel voor als achter de camera de verantwoordelijkheid neemt om haar visie sturing te geven. Ze weet een hele generatie door een mengeling van kwetsbaarheid, zelfspot en satire een confronterende spiegel voor te houden, terwijl ze die tegelijkertijd een warme deken aanbiedt. Een Gesamtkunstwerk ontstaat samen, samen met een fantastische cast en crew. Die radertjes grijpen alleen zo naadloos in elkaar als er passie, creativiteit en visie door het kunstwerk heen stromen. En dat heeft de jury van begin tot eind gevoeld.

Bennie - Jamille van Wijngaarden & Nicole van Kilsdonk

Dit portret van een familie met een gemeenschappelijke uitdaging overstijgt elke uiting van medemenselijkheid. Het leven wordt gevierd in al zijn eerlijkheid: er worden geen eenvoudige oplossingen voor complexe problemen aangedragen. Geen grote pennenstreken, maar subtiele lijntjes die samen een oprecht en liefdevol geheel vormen en de kijker een realistisch inzicht biedt in het hebben van een kind met het Syndroom van Down. Zowel de ingewikkelde, maar eigenlijk vooral de mooie momenten worden met vakmatige precisie overgebracht. De regisseurs zijn erin geslaagd een perfect op elkaar ingespeeld gezin te orchestreren. Net als in het verhaal zelf, hebben de regisseurs iedereen in dienst van het gezin gezet. Geen enkel departement of karakter eist een hoofdrol voor zichzelf op, terwijl de serie de kijker van begin tot eind meeneemt en swingt in dialoog en beeldtaal. Die focus en doeltreffendheid vindt de jury bewonderenswaardig. Voor het spel geldt hetzelfde: hoewel de achtergrond van de acteurs extreem uiteenlopend is, hebben de regisseurs ze dezelfde taal laten spreken. Door dit bij elkaar te brengen hebben de regisseurs hun grote talent laten spreken.

Suga: Ride or Die - Diederik van Rooijen & Michiel van Jaarsveld

Wat een feest moet het zijn om deze - zeker voor Nederlandse begrippen - over the top serie te regisseren. De vette stunts, de prachtige locaties, de spannende arena van een criminele motorbende - een kolfje naar de hand van regisseurs Diederik van Rooijen en Michiel van Jaarsveld. Achter de adrenaline schuilt een verhaal over loyaliteit, verraad en de prijs die je betaalt voor je keuzes. De regisseurs maken van Suga: Ride or Die hoogwaardig entertainment, dat precies doet wat je er als streamer van verwacht: een spannende en bingewaardige serie, die vraagt om een vervolg. De makers durven voluit te gaan voor het spektakel waar het genre om vraagt. De kleurrijke personages, de wervelende visuele stijl; dit is een serie die moeiteloos mee kan met internationale concurrenten.

Beste Dramaserie

Oogappels 6 - Rogier Visser

Deze serie is een ontroerende, liefdevolle en schurende dwarsdoorsnede van Nederland. Als het medium is bedoeld om elkaar beter te leren begrijpen is deze serie daar met vlag en wimpel in geslaagd. Al seizoenen lang is deze serie een instituut dat drie generaties weet te verbinden en met een zachte blik naar elkaar laat kijken. Het biedt een oprecht inzicht in elkaars dilemma's en beslommeringen en blijkt daardoor een lofzang voor kwetsbaarheid in een wereld die alsmaar verhardt. De jury wil deze serie belonen met een nominatie voor het Gouden Kalf Beste Dramaserie vanwege de cumulatie van constant talent. Door de altijd integere vertolking door de geweldige cast heeft het publiek de personages door de jaren heen zien opgroeien. Die oneindige gelaagdheid heeft geresulteerd in klein menselijk drama met nationale allure. Problemen hoeven niet groots en meeslepend te zijn om ertoe te doen. En juist door de kleine uitdagingen van het leven op een liefdevolle manier uit te lichten, is deze serie een omarming voor iedereen en een uitnodiging om met compassie naar je medemens kijken.

Nemesis - Willem Bosch, Pieter Kuijpers & Sander van Meurs

Het is de makers van Nemesis, onder leiding van showrunner en regisseur Willem Bosch, gelukt om een spannende, ‘sophisticated’ serie te maken met als arena de FIOD - niet de meest voor de hand liggende keuze voor een thriller. De serie kan bogen op ijzersterke scripts en is met zorg gemaakt. Productiondesign, casting, acteren, camerawerk, montage, muziek, alles is met elkaar in overeenstemming. De regie is trefzeker; acteurs krijgen de ruimte om de sterren van de hemel te spelen, maar ook om te zwijgen - wat een verademing is. De serie heeft een eigen ‘tone of voice’, die hem zit in de lichtheid die de serie óók heeft, vooral als het gaat om relaties, privé of werk. De personages zijn geen pionnetjes maar vooral ook heel menselijk, met alle gebreken die daar bij horen. Nemesis is een meeslepende serie van hoge kwaliteit en is daarom genomineerd voor Beste Dramaserie.

Hein - Iris Otten, Nathalie van der Burg & Sander van Meurs

De dood is misschien wel het meest onpartijdige onderdeel van ons bestaan. Het maakt niet uit wie je bent, waar je vandaan komt of wat je onderweg bereikt hebt: het einde van het leven maakt voor niemand een uitzondering. Desondanks blijft de dood als gespreksonderwerp in het dagelijks leven vaak in een verdomhoekje zitten. De jury spreekt waardering uit voor de moed waarmee producent en makers hebben besloten juist dit onderwerp centraal te zetten in jeugdserie Hein. En met succes. We zagen een zorgvuldig gemaakte productie waarin alles op zijn plek valt. Op een originele en toegankelijke manier wordt het taboe doorbroken. Ontroering, humor en spanning worden goed afgewisseld. We verheugden ons steeds weer op het zien van de volgende aflevering - dat is knap, als je weet dat iedere episode begint met een nieuwe dode.

Beste Scenario Dramaserie

Bennie – Karen van Holst Pellekaan & Alexander de Bruijn

Het personage Bennie staat centraal in dit ontroerende en op papier al overtuigende portret van zijn familie. Vanaf de eerste scène zetten de schrijvers helder neer waar ze uiteindelijk heen willen, zonder in voorspelbaarheid of clichés te vervallen. Bennie, zijn familie en vrienden krijgen ieder een eigen ontwikkeling. De personages dragen door helder gekozen conflict (gevat in handeling en waarachtige, natuurlijke dialogen) bij aan elkaars groei. De kijker krijgt de ruimte om met iedereen mee te leven, op een ogenschijnlijk heel vanzelfsprekende manier. Vaardig en met inlevingsvermogen is het de schrijvers gelukt om het verhaal te ontwikkelen op niveau van zowel individu als ensemble. De jury herkent de liefde voor detail waarmee ze deze serie een warm hart hebben gegeven. Duidelijk is dat er van binnenuit verteld wordt. Het scenario legt daarmee de onmisbaar sterke basis voor productie, regie en de geloofwaardige, rakende interpretaties van de acteurs.

Nemesis – Willem Bosch, Amira Duynhouwer, Saar Ponsioen & Ashar Medina

Dat deze serie zo goed gelukt is, heeft alles te maken met de scenario’s. Ogenschijnlijk niet-dramatische zaken als belastingontduiking, witwassen en brievenbusfirma's zijn op een ingenieuze manier verwerkt in een plot vol twists en turns. Dit zorgt ervoor dat de serie tot op het laatst spannend en verrassend blijft. Podcastmaakster Nina Jacobs stelt de vragen die het publiek óók heeft, waardoor het ingewikkelde universum van internationale belastingontduiking toch helder wordt. Maar vooral zijn de personages zorgvuldig uitgewerkt; ook de kleine rollen zijn gelaagd en hebben hun eigen boog. Daardoor kan elke acteur, zowel hoofdrol als bijrol, het beste uit zichzelf halen. De dialogen zijn intelligent en fris, het tempo van de vertelling is hoog, maar er is ook tijd genomen om in te gaan op de privé-sores van de personages, die allemaal weer verweven zijn met de plot. Daardoor krijgt de serie een hoog bingegehalte. Dit team van schrijvers heeft een prachtserie gecreëerd en is daarom genomineerd voor Beste Scenario.

Hein – Luuk van Bemmelen & Martijn Hillenius

Met dit scenario wordt het ontastbare toegankelijk gemaakt, niet alleen voor kinderen, maar voor iedereen. De dood, die komt binnenwaaien als een soms onverwachte bezoeker, betekent in deze serie niet het einde, maar luidt eerder een transitie in. Dat is waar Hein een gebied ingaat dat niet per se voor iedereen bekend of veilig is, maar verrassend grappig en prettig wordt betreden. De dood zelf wordt toegankelijk gemaakt. Waar Menno streeft naar een manier om verbonden te blijven met het hiernamaals via revolutionaire technologie, kan Hein daadwerkelijk met ze praten. En plotseling zijn daar levenslessen verpakt in een realiteit waar niemand aan ontkomt, maar die origineel en grappig worden gevat in scènes, die op papier doeltreffend zijn, om in de serie vervolgens nog dieper te raken. Zingeving, nalatenschap, de dood én het leven. Het klinkt zwaar, maar de reusachtige thema’s worden teruggebracht naar de puurste, simpele verhalen, die bij iedereen tot de verbeelding spreken. Waar angst normaal zou overheersen, is er gekozen voor hoop, nieuwsgierigheid en optimisme. Hein vertelt een belangrijk verhaal dat kinderen en volwassenen emotionele bandbreedte aanreikt om met optimistische durf de dualiteit van ons bestaan te leren omarmen.