De jury voor het Gouden Kalf voor Beste Korte Documentaire 2021 bestaat uit producent Lea Fels, distributeur en oprichter van Full Color Entertainment Peggy Gemerts en regisseur Aliona van der Horst.
De jury heeft genoten en geleerd van prachtige documentaires, in de meest uiteenlopende genres. Om de vergelijking met literatuur te maken: er zaten zowel romans als dichtbundels bij. We zagen onder andere een film waarin de pijn van opgroeien en immigratie voelbaar werd gemaakt voor een jong publiek, een briljant concept dat tot het uiterste werd doorgevoerd, een schrijnende film over het opgroeien in de Palestijnse stad Hebron, een inkijkje in een moeder en dochter relatie, en een portret van een uitzonderlijk filmmaker waarin vorm en inhoud samenvielen. Stuk voor stuk moedige films die ons verbonden met het leven in al zijn tragiek en schoonheid.
Helaas konden we maar drie films nomineren. De andere zullen op het netvlies van de juryleden blijven staan door de bijzondere verhalen, vormkeuzes en hoofdpersonen. Na lang beraad heeft de jury unaniem de volgende drie films genomineerd.
Dertien dagen
van Gijs Haak, geproduceerd door Studio Haak & Visser
Dertien dagen en een huis zijn de tijd en plaats van handeling. Sterven - het onderwerp. Een hoogbejaarde vader besluit bewust te stoppen met eten en drinken om zo op een tevreden manier te sterven. Zijn zoons komen voor deze laatste dertien dagen bij hem wonen en filmen hem.
Het is een intieme, moedige film, gespeend van sentimentaliteit, die ons toont dat sterven, in al zijn naaktheid en kwetsbaarheid, een natuurlijk proces kan zijn dat met persoonlijke wilskracht tot een vredig einde kan worden gebracht. De jury was onder de indruk en diep geraakt.
Raquel van Haver – De vrouwen van mijn land
van Bibi Fadlalla, geproduceerd door Tangerine Tree
Op eigenzinnige en poëtische wijze volgt deze film zowel het persoonlijke als het creatieve proces van Raquel van Haver tijdens haar reis naar Colombia waar ze sterke vrouwen uit haar geboorteland ontmoet om hen vervolgens te eren in haar krachtige en grootse schilderijen. Het is de maker gelukt de urgentie van het werk van Raquel over te brengen en ons mee te nemen in een filmische vertaling hiervan. Raquel van Haver– De vrouwen van mijn land van Bibi Fadlalla overstijgt het kunstenaarsportret en raakt aan relevante onderwerpen als identiteit, adoptie, racisme en emancipatie, in een wereld die aan vernieuwing toe is.
Zie je me, hoor je me (Gouden Kalf 2021)
van Anne-Marieke Graafmans, geproduceerd door De Haaien
Meestal proberen filmmakers zich onzichtbaar te maken om zo de werkelijkheid te vangen. Maar in deze film is de regisseur door omstandigheden afwezig en wordt ze daardoor gedwongen om een nieuwe filmvorm te vinden: het computerscherm. Via een speciaal ontworpen ‘skypecar’ zien wij de impact van de eerste coronagolf op de kwetsbare bewoners en het verzorgend personeel van verpleeghuis Het Hendrickshuys in Amsterdam.
De regisseur legt met buitengewone invoeling vast wat het betekent voor de bewoners en geliefden om elkaar te missen, maar ook hoe het personeel zich door de meest ingrijpende periode in onze recente geschiedenis heenslaat. Ondanks dat dit particuliere tehuis niet de situatie weerspiegelt in de ouderenzorg in het algemeen is de film een voorbeeld van hoe liefde en humor het lijden en de vermoeidheid draaglijk maakt
De jury heeft besloten een film te eren die ons ondanks het onderwerp liet lachen en alleen gemaakt kon worden in het uitzonderlijke jaar dat achter ons ligt.
Het Gouden Kalf voor de Beste Korte Documentaire van het Nederlands Film Festival 2021 gaat naar Zie je me, hoor je me van Anne-Marieke Graafmans.
