De jury kwam unaniem tot de keuze voor de drie genomineerden voor het Gouden Kalf voor Beste Korte Documentaire. We hebben drie bijzondere documentaires genomineerd die niet alleen inhoudelijk veel indruk maakten maar ook qua verhaalstructuur, geluid en camerawerk. Drie documentaires die ieder op een heel eigen wijze een licht werpen op de beperkingen en eindigheid van het bestaan en de mogelijkheden van mensen om zichzelf steeds opnieuw te ontdekken en vorm te geven.
Artemis: het oneindige kwartet van Hester Overmars, geproduceerd door Basalt Film
Deze film volgt het wel en wee van Het Artemis Kwartet dat bij elke speling van het lot opnieuw het ideale huwelijk moet vormen met nieuwe leden. De film wordt geleid door het drama waarin de muzikanten zichzelf steeds opnieuw moeten uitvinden in nieuwe formaties terwijl zij internationale podia betreden. De maakster weet de chemie tussen de vier leden goed voelbaar te maken in de film.
De onderlinge afhankelijkheid en de noodzaak om elkaar blindelings te vertrouwen zorgt ervoor dat ook de niet muzikale kijker op het puntje van zijn stoel zit vanwege de spanning over elke noot die gekraakt moet worden.
Carrousel van Marina Meijer, geproduceerd door Basalt Film
Een uitzonderlijke documentaire waarin de maker vanaf het begin een strak verbond aangaat met de kijker door haar camerawerk. De film zit dicht op de huid en kruipt eronder. Het is onmogelijk om niet geraakt te worden. De microsamenleving die centraal staat is een afspiegeling van de hedendaagse maatschappij waarin mensen soms moeten vechten om hun plek te vinden, een maatschappij waarin geduwd en getrokken wordt en die hard is voor jongeren die niet van een plaats in de samenleving verzekerd zijn.
De maker gaat natuurlijk op in de gemeenschap die ze filmt. Het wederzijds respect tussen de karakters en de regisseur is duidelijk voelbaar. Net zoals dat ontroerend zichtbaar is tussen de begeleiders en de jongeren die opnieuw hun weg moeten zoeken.
Personae van Maartje Bakers, geproduceerd door Bind
Een met veel lef gemaakte documentaire omdat de kijker het alleen moet hebben van wat hij of zij ziet. Niemand spreekt en er is geen voice-over. Een uniek en teder inkijkje in de ochtendlijke transformatie van vrouwen tussen ontwaken en de deur uitgaan. Hoe veel of weinig aanpassing hebben ze nodig om zich veilig te wanen voor vreemde ogen?
De kijker heeft door de observerende stijl eindeloos ruimte om zelf te fantaseren wat alle details in het interieur en de handelingen van de vrouwen zouden kunnen blootleggen over wie ze zijn of willen zijn. De sterk gekozen kadrering zorgt daarbij voor een extra visuele spanning.
