Juryrapporten NFF Debuutcompetitie en NFF Studentencompetitie 2025

Op deze pagina vind je de juryrapporten van de genomineerden voor de NFF Debuutcompetitie en de NFF Studentencompetitie 2025.

Filmprijs van de Stad Utrecht

EY Talent Award

Voor de productie met de hoogste production value.

The Birds Shall Return - Nour Alkheder (Nederlandse Filmacademie)

The Birds Shall Return is een indrukwekkende zwart-witdocumentaire over Palestijnen met een verhaal dat zich uitstrekt van Jordanië tot Nederland. De makers hebben bewust gekozen voor een gestileerde zwart-witstijl. Deze keuze sluit naadloos aan bij het verhaal en versterkt de impact van de film vanaf het allereerste moment. De jury werd vanaf de eerste minuut meegenomen in het verhaal. Het tempo van de film is strak en er zit geen moment van stilstand in. De documentaire weet de gevoelens van ontworteling en herinnering op een ingetogen, maar zeer indringende manier over te brengen. Wat ook opvalt, is de ambitie en het doorzettingsvermogen van de makers. Dat zij het voor elkaar hebben gekregen om in Jordanië te filmen, binnen het beperkte kader van een afstudeerfilm, is echt bewonderenswaardig noemen. Een internationale productie als deze brengt veel uitdagingen met zich mee, en de manier waarop het team dat heeft aangepakt, verdient veel lof.

De film valt op door sterke cameravoering, een krachtig verhaal en weet van begin tot eind te boeien. De jury werd geraakt door de persoonlijke verhalen, die actueel en maatschappelijk zeer relevant zijn. Deze film laat duidelijk talent en visie zien en geeft veel vertrouwen in wat deze makers in de toekomst nog zullen brengen.

Closing Hour - Tim Smink (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Wat het objectief jureren van studentenfilms soms ingewikkeld maakt, zeker waar het gaat om production value, is het verschil in budget waarvoor ze zijn gemaakt. Dat varieerde dit jaar van zo’n 40.000 euro tot 0 euro. Ja, er zat een film bij gemaakt voor 0 euro. Kon dat wel wat wezen? In praktijk betekent het natuurlijk vooral dat de maker vele nachten in zijn eentje door heeft zitten buffelen. Closing Hour bleek een animatiefilm te zijn. Is animatie dan zo goedkoop? Nee, integendeel, over het algemeen is animatie juist vele malen duurder en arbeidsintensiever dan live action. Het bleek bovendien nog eens een hele goede animatiefilm te zijn. De jury is verrast over de fraaie, ingetogen stijl, waarin we duidelijk Japanse Anime invloeden herkennen. We kijken naar een horrorfilm en Tim die durft in de eerste minuut alleen een rokende vrouw te laten zien, toch zitten we nagelbijtend te wachten wat haar gaat overkomen.

Closing Hour is een goedgemaakte horrorfilm waar je tot aan het gruwelijke einde naar blijft kijken. Muziek en sound design voegen precies de juiste spanning toe. Door de cameravoering en realistische touch denken we soms even dat Tim toch live action ambieert, maar aan het eind weten we zeker van niet. Tim Smink is een echte animatiefilm maker.

When Yin Meets Yang - Young-Ju Yoo (Willem de Kooning Academie)

When Yin meets Yang gaat over de liefde tussen de Koreaanse Young-Ju en de Nederlandse Leon. Een jong stel, worstelt met verschillende culturen en talen ondanks hun sterke liefde voor elkaar. Dit is een hybride dans, narratieve film van regisseur Young-Ju Yoo. Via een slice of life vertelling van hun relatie en een speelse vorm gebruikt Young-Ju poëzie en dans om deze liefdesrelatie te verbeelden. Via deze dansbewegingen maakt zij de behoefte om nader tot elkaar te komen invoelbaar, maar ook de barrières die daartoe in de weg staan. De vorm in de beeldtaal is speels, en er wordt gebruik gemaakt van verschillende kaders, visual effecten om het concept van Yin-Yang te verbeelden. Waarin er gebruik gemaakt wordt van harmonieuze composities waarin de twee geliefdes lijnrecht tegenover elkaar staan. Ze stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Deze speelse vorm contrasteert met de slice of life scenes. Zoals tijdens een etentje bij de Nederlandse schoonfamilie. Die vanuit een afstand gefilmd zijn. De ongemakkelijke vragen van een goedbedoeld Nederlandse familie, waarin zij langzaam onzichtbaar lijkt te worden en te verdwijnen zijn pijnlijk en sober verbeeld.

De jury was onder de indruk van hoe de maker met een klein budget en minimale middelen toch een bijzonder en experimentele vorm kiest. Om via de blik van de buitenstaander naar Nederland te kijken, en een oprecht verlangen naar intimiteit en liefde te verbeelden. Het lef van de maker om deze gevoelig en gedurfde experimentele vorm te kiezen maakt een veelbelovende indruk.

Topkapi Filmprijs

Voor de beste afstudeerfilm.

Depronima - Mickey Minnaar (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

De jury was direct ontzettend gegrepen door Depronima. Enerzijds door de vaste, bijzonder uitgevoerde vorm, maar tegelijkertijd voel je het beladen thema erdoorheen sijpelen. Terwijl de film steeds dieper terechtkomt in het horrorgenre, wordt het verhaal nooit losgelaten en is het sterke ensemble dat de kijker aan de hand meeneemt. De regisseur voelt zich thuis in zijn eigen verhaal en durft risico te nemen door van vorm en perspectief te wisselen. We hopen dat in het volgende werk van Minnaar wederom lef, stijl en urgentie samenkomen. We zitten er klaar voor.

De Kleine Hoteldetective - Julia van Braak (Nederlandse Filmacademie)

In deze eigenzinnige, knapgemaakte jeugdfilm werd de jury onmiddellijk verliefd op de wereld. De goede acteurs, de prachtige locaties en de bijzondere aankleding nemen je mee op avontuur. Het simpele, maar invoelbare verhaal van moeder en dochter op zoek naar een nieuwe invulling van hun relatie blijft aantrekken en je wenst voor de familie dat dit lukt. De scène in het tentje waar moeder en dochter elkaar weer zien, ontroerde ons zeer. De film is slim gecast; voor het publiek is er voor ieder wat wils. In Nederland hebben we een lange traditie aan mooie kinderfilms en De Kleine Hoteldetective past wat ons betreft in dat bijzondere rijtje.

Matieu - Job Wolters (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Matieu is een zeer bekwaam gemaakte film en neemt de kijker direct mee in een eigenzinnige wereld. Hoewel hij een zwaar misdrijf begaat, is het toch de gevoelige Matieu (geweldig vertolkt door Mark Kraan) voor wie je sympathie kweekt. De vraag “Wat zou jij doen?” kijkt constant over je rug mee en laat de protagonist in elke blik aan ons voelen. Hebben we niet allemaal een Matieu in onszelf? De film wisselt tussen echte emoties en absurditeit, maar alles totaal onder controle. De film blijft van begin tot eind boeien en elk detail is een bewuste keuze. Een super film over hoe schuld je tot totale waanzin kan drijven.

Shalky Scenarioprijs

Voor het beste scenario van een afstudeerfilm.

Adze - Jamy Guda

In Adze neemt schrijver Jamy Guda ons mee in een magisch-realistisch verhaal over intergenerationeel trauma. Hoofdpersonage May wordt geplaagd door nachtmerries over vuurvliegjes en de van haar vervreemde vader, die opdoemen nu zij zwanger is van haar eerste kind. Angstig voor wat dit kan betekenen voor haar ongeboren kind gaat ze op zoek naar antwoorden en dus haar vader. Dit alles mondt uit in een spectaculaire en visueel prikkelende confrontatie.

Guda slaagt erin om in korte tijd een reeks krachtige scènes neer te zetten, waarin we een inkijkje krijgen in de angsten die een familie al generaties lang tormenteren. Het scenario nodigt uit tot reflectie over afkomst en ouderschap. Het gebruik van Ghanese mythologie is uiterst effectief, waar de vuurvliegjes afkomstig uit deze mythologie kundig zijn ingezet als visueel en auditief motief, dat spanning en symboliek met zich meebrengt. De thematiek in combinatie met de mythologie wint aan kracht door zowel bijzonder specifiek als breed en universeel te zijn.

Als de zon in de maan verandert en niemand het ziet - Julia Buijs

Scenarist Julia Buijs schetst in dit scenario een bijzondere en surreële wereld waarin absurdisme en melancholie op ontroerende wijze samenkomen. Op een treinstation krijgt de lezer stukjes uit de levens te zien van gezichtsloze wezens, die het slachtoffer zijn van constante regen en aldus nooit de zon krijgen te zien. Het grote aantal personages geeft een unieke weergave van hoe divers de wereld kan zijn, ieder met hun eigen, kleine karakterontwikkeling. Het is uiterst boeiend, een scenario dat je eerder ervaart dan begrijpt: een zintuiglijke reis door een wereld waarin de regen alles bepaalt en elk wezen iets zoekt of probeert vast te houden.

Buijs heeft een geheel eigen universum geschapen, wiens regels zich langzaamaan aan ons tentoonspreiden, via tal van vignetten. Dit meemaken is boeiend en bevredigend, de rijke symboliek blijft intrigeren en de schrijfwijze zet de lezer aan om mee te fantaseren. De bijzondere, associatieve stijl doet denken aan de verhalen van Toon Tellegen of de films van Studio Ghibli. Buijs toont zich een maker met een uitgesproken stem, een liefde voor detail en een scherp gevoel voor ritme en sfeer.

The European Dream - Jiajia Hu

In The European Dream schetst scenarist Jiajia Hu een gelaagd en intiem portret van Chinese arbeidsmigranten in Nederland. Hoofdpersonage Ming worstelt met heimwee en de wens om zijn dochter weder te zien. Wonend in een benauwend appartement, dat hij deelt met andere arbeidsmigranten, tevens rijk gelaagde personages, hoopt hij dat zijn harde werk zich zal vertalen naar betere dagen. Ming is een mooi uitgewerkt personage: introvert, opgebrand, maar immer actief in het najagen van zijn doel.

Hu weet in weinig pagina’s een personage en diens emotionele wereld neer te zetten die ons direct grijpt. Het scenario blinkt uit in nuance en in de wijze waarop het in beperkte tijd opbouwt naar een zeer emotionele conclusie, die raakt en ontroert. De schrijfstijl is beeldend, bescheiden en to the point. Hu heeft een scherp oog voor detail en een diep begrip van migratie als emotionele ervaring. De ultieme kracht van dit verhaal ligt in de dialoog, tevens de kern van deze vertelling. Het realisme ervan is indrukwekkend. De verhalen en levens van Chinese arbeidsmigranten in Nederland zijn zwaar onderbelicht. De situatie waar het hoofdpersonage in zit komt maar al te vaak voor, maar het gebeurt zelden dat we dit te zien krijgen. Dat maakt dit scenario uiterst relevant en broodnodig.

KNF Award

Voor de beste eindexamenproductie.

Aap tot Aap - Meike Schaapveld (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Met een brief gericht aan de wereldberoemde primatoloog Frans de Waal start filmmaker Meike Schaapveld een persoonlijke zoektocht naar de plek van emoties in menselijke relaties. Onverschrokken eerlijk en ontwapenend weet ze de kijker mee te nemen in een conclusie die medemenselijkheid tot sleutel van ons overleven maakt. Het uitstekende camerawerk, de interessante locatie keuzes en gevoelige soundtrack dragen bij aan een ijzersterke documentaire die een belangrijk tegengeluid laat horen in tijden van alpha mannetjes.

Distance - Noël Pool (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Kinderlijk simpel lijkt het, deze dialoogloze animatiefilm over een kraaltje dat een draad achter zich aantrekt. Maar de kracht schuilt juist in die eenvoud. In tien minuten roetsjen we mee met het hele leven van dit rode balletje. Kindertijd, zelfontplooiing, verliefd worden, gezinsvorming, verlies, eenzaamheid en hereniging; alles komt aan bod in een glasheldere beeldtaal die slim gebruik maakt van speelse bewegingen en treffende muziek. Hoe complex en verschillend onze levens ook kunnen zijn, Distance vangt de absolute kern zodat we weer even kunnen beseffen dat we eigenlijk allemaal dit rode kraaltje zijn.

HAUSFRAU - Alanis Neva Bani (Willem de Kooning Academie)

Met grote stilistische zekerheid - mede met dank aan het vlammende production design - neemt HAUSFRAU ons mee in de wereld van Isa, een huisvrouw in een Amerikaanse caravan, die op haar vijfentwintigste verjaardag haar leven overdenkt. Is that all there is? Met absurditeit en satire die onder de huid kruipen en beelden die in hun vervreemding een melancholieke schoonheid krijgen, laat deze film zien hoe dromen, angsten en maatschappelijke rolpatronen botsen en uit elkaar spatten in scènes vol humor en ongemak.

VPRO-documentaireprijs

Voor de regisseur van de beste afstudeerdocumentaire.

I didn’t get into Berghain but I did meet Vica - Evan Frijters (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Een rauwe, compromisloze en instinctieve film die de kijker zonder omwegen meevoert. De vorm is eerlijken direct, waarbij montage, ritme en sfeer de drijvende kracht zijn. De film raakt aan grote en actuele thema’s – oorlog, thuishoren en identiteit – zonder zich vast te pinnen op eenduidige antwoorden. Daarmee vangt de maker op subtiele maar indringende wijze de tijdgeest. Wat dit werk bijzonder maakt, is de originaliteit van de stem: fris, zelfverzekerd en wars van conventies. Het resultaat is een indrukwekkend debuut dat getuigt van artistieke eigenheid, maatschappelijke betrokkenheid en een scherpe visie.

Ster van de Show - Nina Suijkerbuijk (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht)

Ster van de Show is veel meer dan glitterpakjes en dramatische valpartijen van worstelaars. Met een eclectische en kleurrijke beeldtaal ontvouwt zich achter de schermen van de show een klein en intiem portret van twee zussen die, na jaren van oppervlakkig contact en onbegrip, een oprechte poging doen dichter bij elkaar te komen. De film gaat over écht gezien worden door de mensen die het dichts bij je staan. De film is daarmee een integer en eerlijke film waarin de maker zichzelf kwetsbaar opstelt, niet alleen naar de kijker, maar ook voor het eerst naar haar eigen zus. De visuele stijl is eigenzinnig en gedurfd, buiten de lijntjes gekleurd, en levert een vernieuwend filmisch concept op. De gekozen arena is verfrissend en versterkt de meeslepende dynamiek tussen de zussen, waardoor de film zowel spannend als ontroerend is.

Wat is spreken waard? - Leticia van Neerven (St. Joost School of Art & Design)

Deze film viel de jury op door haar gedurfde en experimentele vorm. De animaties zijn met zorg uitgevoerd en de keuze om het scheppingsproces zichtbaar te maken, voegt betekenis toe aan de inhoud. Door het letterlijk tonen van geconstrueerde werkelijkheden ontstaat een eigen visuele taal die lef en potentie uitstraalt. Dit is een film die toont dat imperfectie geen beperking hoeft te zijn – zolang de intentie oprecht is en de maker de moed heeft te experimenteren.

NAPA Award

Lot Regoor (Nederlandse Filmacademie, lichting 2025)

Lot beweegt zich al vroeg in haar carrière met veel overtuiging op het internationale speelveld. Tijdens haar opleiding zette ze zich sterk in voor coproducties, waarin ze verschillende culturele perspectieven samenbrengt, zoals in The Birds Shall Return. Daarbij toonde ze niet alleen een inhoudelijke gevoeligheid, maar ook een indrukwekkend zakelijk bewustzijn: voor Lot zijn inhoud en ondernemerschap onlosmakelijk verbonden.

Haar ambitie ligt bij internationaal coproduceren, waarbij samenwerking tussen culturen volgens haar nieuwe lagen en perspectieven toevoegt. Festivals ziet ze als dé plek om internationaal publiek en netwerken te vinden. Tegelijkertijd pleit ze ervoor dat Nederlanders hun eigen kunst en cultuur meer leren waarderen.

Sinds juli is Lot junior producer bij Black Bee Productions, waar ze zowel speelfilm- als serieprojecten ondersteunt en daarnaast haar eigen producties kan ontwikkelen. Ze bevindt zich in een overgangsfase van korte films naar lange projecten en wil haar kennis verdiepen rondom internationale strategie en publiekbereik.

De NAPA Award zou ze inzetten om zich verder te scholen in internationaal coproduceren en publieksbereik, en om haar eerste eigen films met visie, kennis en kwetsbaarheid te realiseren.

Kayleigh Kok (Nederlandse Filmacademie, lichting 2025)

Kayleigh combineert een grote mate van doorzettingsvermogen met een uitgesproken internationale oriëntatie. Begin deze maand is ze gestart met haar master aan de Filmakademie Baden-Württemberg, waar ze zich verder wil verdiepen in internationaal coproduceren, sales en distributie - een domein dat ze nadrukkelijk wil integreren in haar producentschap. Daarnaast werkt ze part-time bij Staccato Films, waar ze als junior producer betrokken is bij internationale projecten, waaronder een grootschalige Nederlands-Turkse coproductie.

Wat haar drijft is het vergroten van publieksbereik en het verduurzamen van filmprocessen. Kayleigh zoekt de balans tussen inhoudelijk betrokken zijn bij makers en het bouwen van een stevige zakelijke basis. Haar brede interesse in zowel fictie als documentaire stelt haar in staat uiteenlopende projecten te begeleiden, altijd met oog voor diversiteit en authenticiteit. Tot slot gaat het om de manier waarop films de wereld in worden gestuurd: ze wil de brug slaan naar internationale partners en publieken, altijd met respect voor de artistieke kern.

De NAPA Award zou Kayleigh inzetten om praktische inzichten te verwerven in internationale financiering en coproductiestructuren, onder meer via internationale netwerken en trainingen. Met deze kennis wil ze de Nederlandse filmsector zichtbaarder maken, nieuwe publieksgroepen aanspreken en internationale samenwerkingen versterken.

Janine Liang (Nederlandse Filmacademie, lichting 2025)

Janine positioneert zich als een producent die maatschappelijke urgentie vooropstelt. Voor haar staat inhoud altijd centraal: ze kiest projecten die ertoe doen, vaak met een politieke of persoonlijke lading. Met The Birds Shall Return liet ze zien dat ze complexe en gevoelige thema’s niet uit de weg gaat. Ze nam daarin zowel inhoudelijke als productionele verantwoordelijkheid, van fondsenwerving tot uitvoerend producentschap in Jordanië.

Janine ziet de producent als bewaker van de inhoud, buddy van de regisseur en brug naar impact en publiek. Ze zoekt nadrukkelijk de samenwerking met partners en organisaties om verhalen niet alleen te realiseren, maar ook een breed maatschappelijk bereik te geven. In haar keuzes reflecteert ze sterk op de politieke en culturele context, en koppelt ze persoonlijke drijfveren aan een professionele ambitie.

Momenteel werkt ze aan haar eigen project ontwikkelen, waarin biculturele thema’s en generaties elkaar raken. Op de langere termijn droomt ze van een eigen productiehuis waarin visie, diversiteit en samenwerking centraal staan.

De NAPA Award zou ze inzetten om zich verder te scholen in ondernemerschap en begroten. Uiteindelijk wil ze een productiehuis opbouwen met gelijkgestemde makers, dat uitdaagt, verhalen versterkt en maatschappelijke impact vergroot.

Alexander Roux (Eigen productiehuis NakedHearts Film)

Alexander bouwt met lef en ondernemerschap aan een productiebasis buiten de Randstad. Vanuit Groningen wil hij lokale verhalen ontwikkelen die internationaal relevant zijn. Zijn visie combineert genre, zoals sci-fi en neo-western, met karaktergedreven drama, en hij wil daarmee nieuwe publieksgroepen aanspreken. Naast zijn inhoudelijke ambitie zet hij zich in voor het ontwikkelen van een duurzame infrastructuur voor een filmindustrie in het Noorden van het land, bijvoorbeeld door te lobbyen voor een edit suite in een Groningse bioscoop.

Zijn aanpak is ondernemend en strategisch: Alexander denkt in zevenjarenplannen, ziet festivals en netwerken als onmisbare stappen en werkt aan internationale samenwerkingen. Tegelijkertijd erkent hij zijn leercurve: fair pay, juridische structuren en het vinden van een duurzame bedrijfsvoering zijn uitdagingen waar hij zich bewust van is.

De NAPA Award zou Alexander gebruiken om zijn ondernemerschap en leiderschap verder te professionaliseren en om het vertrouwen en de zichtbaarheid te krijgen die nodig zijn om zijn ambitie - Groningse verhalen voor een wereldwijd publiek - waar te maken.

Naomi Wills (New Producers Academy - klas van ’23)

Naomi Wills valt op door haar doelgerichte manier van werken en haar sterke gevoel voor richting. Vanuit een achtergrond in HR en uitvoerend producentschap bouwt ze aan haar eigen pad als producent. Ze wil documentaires maken die urgent en relevant zijn, maar ook een breed publiek bereiken - juist ook kijkers die normaal niet vanzelf voor dit genre kiezen. Daarmee positioneert ze zich als producent die de kracht van documentaire wil verbreden en verdiepen.

Naomi balanceert in haar werk empathie en zakelijkheid: verhalen moeten de ruimte krijgen om te groeien, maar ook zorgvuldig en verantwoord geproduceerd worden. Voor haar is producentschap zowel een artistieke als een ondernemende rol: het gaat om het vinden van de juiste toon, het bouwen van duurzame samenwerkingen en het maken van keuzes die impact mogelijk maken. Haar ambitie is om een eigen productiehuis op te zetten waarin urgentie en duurzaamheid centraal staan, en waarin ondernemerschap bijdraagt aan een gezonde, toekomstbestendige praktijk.

De NAPA Award zou Naomi inzetten om zich verder te verdiepen in ondernemerschap en duurzame bedrijfsvoering. Zo wil ze een stevig fundament leggen voor haar toekomst als producent en voor de verhalen die ze wil vertellen.

Iris Kroes (Audiovisuele media HKU - 2025)

Iris viel tijdens haar studie al op door haar vasthoudendheid en ondernemerschap. Met vallen en opstaan leerde ze zichzelf hoe je een project structureert, budgetteert en naar buiten brengt. Voor haar afstudeerprojecten wist ze aanzienlijke fondsen te werven en zelfs eigen middelen te investeren. Met de kinderfilm Oedi liet ze zien dat ze verhalen wil maken die impact hebben, ook voor een jong publiek. Het project behandelde thema’s als onzekerheid en veerkracht en werd bovendien gekoppeld aan educatieve trajecten.

Wat Iris typeert is dat ze haar producentschap met lef en oprechtheid vormgeeft. Ze richtte een stichting op om een project te kunnen realiseren en werkte met beperkte middelen toch films van de grond. Haar ambitie ligt nu bij het versterken van haar dramaturgische kennis en het verdiepen van haar zakelijke vaardigheden, zodat ze niet alleen inhoudelijk, maar ook procesmatig stevig kan staan. Naast haar praktijk voelt Iris een sterke affiniteit met educatie en kennisdeling.

De NAPA Award zou ze inzetten om zich verder te professionaliseren. Op termijn wil ze producent worden van films die educatie, creativiteit en maatschappelijke impact duurzaam met elkaar verbinden.