Juryrapporten Nominaties Gouden Kalveren

De Gouden Kalf nominaties en winnaars in een aantal categorieën worden bepaald door jury's: de Jury Korte Documentaire en de Jury Fictie. De Jury Fictie bepaalt de nominaties en winnaars in de categorieën Beste Dramaserie, Beste Bijrol Dramaserie, Beste Hoofdrol Dramaserie, Beste Korte Film en Beste Hoofdrol.

Juryrapport Korte Documentaire

De jury heeft zich laten verrassen door de grote rijkdom aan verhalen van een talentvolle jonge generatie makers, met diverse achtergrond, die nieuwe perspectieven biedt op de grote vraagstukken van deze tijd: vluchtelingen, racisme en sociale ongelijkheid. Een terugkerend thema is hoe trauma’s uit het verleden door spelen binnen families en van generatie op generatie worden doorgegeven. De verhalen die eruit sprongen vielen op door de rauwe, confronterende en persoonlijke manier waarop ze verteld zijn en waarmee ze de kijker diep in het hart raken.

Als ik zelf de zon ben

Naomi White (productie: Van Osch Films)

In slechts 26 minuten weet deze documentaire zowel een krachtig portret van een getalenteerde pianiste neer te zetten als op effectieve en schurende wijze het dubieuze diversiteitsbeleid in de kunstwereld naar voren te brengen. In een zeer effectieve vertelling kijken we door de ogen van performancekunstenaar Djuwa Mroivili en wordt pijnlijk duidelijk hoe wit en elitair de klassieke muziek wereld nog is, en hoe je als zwarte kunstenaar toch anders bejegend wordt. Het racisme wordt niet direct benoemd, maar in de film voelbaar gemaakt; juist de subtiele manier waarop dit racisme zich voordoet laat Naomi heel knap zien. Deze film schuurt en roept hier en daar zelfs plaatsvervangende schaamte op, maar ook hoop. We zien vooral ook een generatie die klaar is voor de volgende stap. Zichtbaarheid is niet genoeg, het is tijd niets meer te verhullen, de confrontatie aan te gaan en stappen vooruit te zetten.

Mijn vader, Nour en ik

Wiam Al-Zabari (productie: Witfilm)

Op een intieme, rauwe en soms confronterende manier onderzoekt regisseur Wiad AlZabari hoe een pijnlijke gebeurtenis die 20 jaar geleden plaatsvond nog altijd grote impact heeft op zijn familie. Gevoelens van verdriet, schuldgevoel en schaamte worden blootgelegd tijdens de intieme gesprekken die Al-Zabari niet alleen met zijn vader en zoontje, maar ook met zichzelf voert. De speelse, luchtige vertelvorm, waarin ook zelfkritiek niet geschuwd wordt, maakt dat de film nergens te zwaar wordt. Mijn vader, Nour en ik heeft ook een brede maatschappelijk waarde, omdat het inzichtelijk maakt hoe trauma’s doorwerken van generatie op generatie en dat het bespreekbaar maken ervan pijnlijk en confronterend kan zijn, maar ook tot meer begrip en toenadering kan leiden.

My Maysoon - Batoul Karbijha

Batoul Karbijha (productie: DOXY)

Een ongepolijste persoonlijke documentaire van regisseur Batoul Karbijha die op zoek gaat naar haar zus die in 2014 verloren is geraakt op de middellandse zee. De rest van de Syrische familie heeft de oversteek wel gehaald en de vraag is of het dit offer waard was. De film is niet alleen een ode aan haar zus Maysoon, die ze middels de film levend wil houden, maar toont ook de onmogelijke verwerking, schuldgevoel en stilzwijgen in een familie, en de dehumanizering van vluchtelingen. De film geeft een gezicht aan de talloze anonieme vluchtelingen die via bootjes de gevaarlijke oversteek wagen. De film doet dit op een ongestileerde wijze, vol rauwe emotie, passend bij de open wond die na bijna tien jaar nog altijd gevoeld wordt.

Juryrapporten Fictie

"Met veel liefde en plezier hebben wij ons met z’n vijven vier dagen op laten sluiten om al deze series en korte films te bekijken. We zijn erg onder de indruk van de kwaliteit van de series die voorbij kwamen. Het was oprecht heel moeilijk om tot drie genomineerden te komen, laat staan om een winnaar te kiezen. We vonden gewoon te veel dingen goed. Toch sprongen drie series er voor ons uit. Uit de vele vele goede acteurs was het ook lastig kiezen. We zagen veel nieuw talent schitteren, maar ook gevestigde namen in verrassende rollen wisten wederom erg te overtuigen. Kleine kritische noot naar de casting directors en regisseurs: sommige acteurs komen wel erg vaak terug. Niks ten nadele van deze acteurs, die zijn ook erg goed, maar er is zoveel talent in Nederland - zonde om daar niet meer gebruik van te maken. En wat ook gezegd moet worden: de verhouding tussen mannen en vrouwen voor de camera heeft een heel goede inhaalslag gemaakt, maar de wereld achter de camera nog steeds wordt gedomineerd door mannen. Omdat we uit zoveel goeds moeten kiezen, missen we eigenlijk een hoop kalveren. Zo zouden we graag ook een kalf uit willen reiken voor beste scenario, beste production design, beste DOP enzovoorts enzovoorts. We weten dat het Nederlands Filmfestival in eerste plaats een filmfestival is en het gala nu al best wat lang duurt. Toch hopen we dat er een manier gevonden wordt om het talent binnen het serie landschap, dat zulke grote sprongen heeft gemaakt, ook meer individueel in het zonnetje te kunnen zetten.

De korte films hebben ons verrast met hun variatie in vorm en uitvoering. Waar we de NTR Kort! wel echt missen, lijkt het er op dat de meer experimentele korte film nu wel meer kans op een podium heeft. Het voelde daarom wel als appels met peren vergelijken, waardoor ook in deze categorie de keuzeniet makkelijk was. We hopen dan ook het nieuwe talent dat we gezien hebben nog vaker terug te zien is, en dat ze het andere jury’s moeilijk blijven maken."

Beste Dramaserie

De droom van de jeugd

Idse Grotenhuis, Marnie Blok, Bram Schouw, Frans van Gestel, Simone van Dusseldorp

"Een ontroerende dramaserie in negen afleveringen die een periode bestrijkt van 1968 tot 2008. Vanaf de activistische jaren zestig, krakers, emancipatie en vrouwenrechten, demonstraties in Parijs, naar internationale ontwikkelingen, zoals de val van de Berlijnse Muur en de oorlog in voormalig Joegoslavië. Historische gebeurtenissen zijn met behulp van archiefbeelden vervlochten met de persoonlijke ervaringen van de personages, die door voortreffelijk intiem camerawerk zijn vastgelegd. De sterrencast zet alle personages geweldig neer. De rode draad van de serie wordt gevormd door de relatie van moeder en dochter. Een groot geheim sijpelt door de verschillende generaties van dit gezin, waar op het eerste gezicht niet veel aan de hand lijkt. Hoewel de dochter (Hanna van Vliet) haar moeder starheid verwijt, zal zij later als moeder (Tamar van den Dop) dezelfde starheid verweten worden door haar eigen dochter. Uiteindelijk blijkt dat de verschillen tussen de generaties niet zo groot zijn als we wellicht denken."

Lampje

Iris Otten, Nathalie van der Burg, Mieke de Jong, Margien Rogaar

"Deze jeugdserie dompelt de kijker onder in een sprookjesachtige wereld van dreigende kliffen, een rotsachtig strand met een vuurtoren, een eeuwenoud dorp, een groot landhuis en een bonte kermis. De production design en de styling zijn subliem. Het huis, de vuurtoren, de kruidenier in het dorp en de kermis zijn prachtig vormgegeven en de kleding, inclusief de hulpstukken voor de vuurtorenwachter en de vissenstaart, is doorleefd en smaakvol. Het camerawerk is dicht op de huid en toont daarmee de kwaliteit van de production design en de styling. Debutant Lotte Jonker zet de rol van Lampje meer dan overtuigend neer. Lampje is een moedig meisje. Nadat ze haar vader heeft moeten achterlaten in de vuurtoren, werkt Lampje in het grote huis, waar ze er vaak alleen voor staat en de strijd met een monster aangaat. Steun krijgt ze af en toe door de gesprekken met haar overleden moeder. Ze weet zich omringd door kermisklanten en fantasyfiguren, die er anders uitzien of zich anders gedragen en er niet bij horen. Inclusiviteit en rouw zijn thema’s die terugkomen in dit af en toe grimmige, maar ook betoverende sprookje."

Santos

Giancarlo Sánchez, Chris Westendorp, Ashar Medina, Ivan Barbosa

"In de serie Santos worstelt koppel Glenn (Yannick Jozefzoon) en Yola (Yootha WongLoi-Sing) met de ambitie om samen een leven op te bouwen in hun eigen criminele omgeving. Glenn is uit de criminaliteit gestapt en is op zoek naar werk als kok in een restaurant, terwijl Yola als non-profit ondernemer zich inzet voor een beter milieu. Toch worden ze meegesleept in het criminele circuit van vrienden en familie. Hoe moeilijk is het om de juiste keuzes te maken als het om familie en vrienden gaat? Door dit goed neergezette familiedrama krijgt de crime in Santos een interessante diepere laag. Santos speelt zich volledig af in Rotterdam en is, hoewel een crime serie, opvallend fris en zomers, mede te danken aan het schitterende camerawerk van Gregg Telussa. De locaties en de aankleding zijn al even verfrissend en smaakvol. Naast de kwaliteit van deze departementen is de cast origineel en vernieuwend. Dat er zich in deze serie zoveel debutanten in de cast bevinden is een stoere keuze van de makers. En nog stoerder is het dat al deze debutanten van het scherm afspatten en hun rollen fantastisch neerzetten. In combinatie met de af en toe beangstigende Godmother (Romana Vrede) weet de cast van de eerste tot de laatste minuut te boeien. Het stevige sound design completeert deze enerverende, spannende serie."

Beste Hoofdrol Dramaserie

Ahlaam Teghadouini in SiHAME

Deze jonge actrice weet erg te overtuigen met haar spel. Zo veel kracht en agressie in een personage stoppen, maar het personage ook kwetsbaar en ontroerend maken is een kunst. Door haar spel gaan we van dit personage houden en kunnen we meegaan in de gruwelijkheden die ze later begaat. Haar personage voelt zo echt, nergens bedacht of gekunsteld. Dat ligt aan het scenario en de regie, maar bovenal aan het enorme talent van Ahlaam Teghadouini.

Eva Crutzen in Bodem

Comedy acteurs worden vaak onderschat, terwijl er maar weinig acteurs zijn die dit genre echt machtig zijn. En deze actrice is dat als geen ander. We zien haar binnen één dialoog vijf schakels maken die je ontroeren en vervolgens ontzettend laten lachen. Haar tekstbehandeling is van zo’n hoog niveau dat het lijkt of ze de dialogen ter plekke improviseert. Eva Crutzen is een actrice waar je meteen van houdt en die je raakt en bovenal laat lachen.

Shahine El-Hamus in Bestseller Boy

Deze acteur heeft zoveel charme dat je niet anders kan dan van hem houden. Hij heeft goede komische timing en weet zijn personage rond en gelaagd te maken. Dankzij Shahine zien we naast een ietwat arrogante jongen, ook al snel de zoekende jongeman die worstelt met in welke wereld hij thuis hoort. Hierdoor voel je als kijker meteen sympathie en vergeef je hem zijn arrogantie.

Beste Bijrol Dramaserie

Bianca Krijgsman in Dag & Nacht

Bianca Krijgsman’s eerlijke en open manier van spelen ontroert. Ze weet je mede door haar komische timing, die ze zelfs in zware scenes meeneemt, te raken zoals niet velen dat kunnen. Bianca speelt een vrouw die iedereen in zijn omgeving wel kent, of zou wensen te kennen, maar die lang niet genoeg te zien is op ons beeldscherm.

Gustav Borreman in De droom van de jeugd

Gustav Borreman weet alleen al met het optrekken van zijn schouders de staat waarin een huwelijk verkeert voor de kijker duidelijk te maken. Hij is in De droom van de jeugd zacht, oersterk, gebroken, woedend en vergevingsgezind; en je voelt bij al deze emoties volledig met hem mee.

Marit van Bohemen in Judas II: Dagboek van een getuige

Marit van Bohemen pakt heerlijk uit in Judas II, maar doet tegelijkertijd niks te veel. Ze speelt ‘tussen de regels door’ en tussen die regels is bij haar een heel boek te lezen. Moedig zijn is niet dat je geen angst hebt, maar dat je ondanks die angst toch tot bepaalde dingen in staat bent. Marit weet met haar rol die definitie van moed op een indrukwekkende manier te vangen. Moedig; juist door de zenuwslopende liefde die ze heeft voor haar familie.

Beste Korte Film

Lucid Dreaming - Emma Evelein

De passagiers in Lucid Dreaming nemen de kijker mee op reis naar een nieuw universum. Eén waarin inlevingsvermogen, kracht en moed je fantasie prikkelen. Het prachtige camerawerk van Christiaan van Leeuwen, de knappe choreografie in de zeer krappe arena in samenwerking met de treffende kostuums van Lissa Brandon tonen veel vakmanschap. Elk departement is krachtig en kundig uitgevoerd en maakt het geheel tot een originele, verfrissende en zinnenprikkelende kijkervaring.

Ma Mère et Moi - Emma Branderhorst

Een broeierige roadtrip met een eveneens broeierige moeder-dochter relatie. In het korte tijdsbestek en met minimale dialogen weten zowel Hannah van Lunteren als Celeste Holsheimer empathie en begrip bij de kijker op te wekken. Het vakkundig gemaakte, licht poëtische, geheel neemt de kijker binnen de kortste keren mee naar deze bij vlagen pijnlijke verhouding tussen moeder en dochter.

Het Optreden - Claire Zhou

In een niet alledaagse setting durft Het Optreden een kwetsbaar thema aan te snijden dat overtuigend en ontroerend wordt neergezet.De film wordt integer en subtiel gedragen door Lesley Lei Wang die in de verstilling veel emotie meebrengt. Het plot is origineel en toont veel veerkracht, waardoor de film je met hoop achterlaat.

Beste Hoofdrol Korte Film

Beppie Melissen in Gleuf

Beppie Melissen maakt in Gleuf een prachtige reis van eenzaam en ingetogen naar opgebloeid en hoopvol. Beppie weet binnen deze absurdistische film de menselijkheid voelbaar te maken; de teleurstelling als haar familie toch niet langskomt, de spanning als ze voor het eerst in contact komt met haar buurman en de euforie die daarop volgt zijn prachtig en overtuigend gebracht.

Ellen Parren in Ik ben geen robot

Als Ellen Parren in Ik ben geen robot begint te vermoeden dat ze *spoiler alert* misschien echt een robot is, weet ze dat bijzonder geloofwaardig te brengen. Haar sterke spel overtuigt ons van deze uitdagende premisse en neemt ons mee in haar ongeloof en vertwijfeling. Niet alleen weet Ellen met haar komische timing heel goed de grap te spelen, maar ze weet het personage ook – zeker voor een robot – heel menselijk te maken.

Hannah van Lunteren in Ma Mère et Moi

Hannah van Lunteren speelt in Ma Mère et Moi feilloos de nuances van een manipulatieve moeder. De spanning tussen moeder en dochter is almaar voelbaar, waarbij een enkele snedige opmerking al genoeg is om de sfeer volledig om te doen slaan. Hannah overtuigt niet alleen op beeld, maar ook in het geluid van een voicemailbericht, waar haar verstikkende controledrift nog steeds voelbaar is.