Sfeervolle bespiegeling over de dood en over de ezel, tegen de achtergrond van het weidse berglandschap van Peru, waar men gelooft dat de ziel van een overledene terugkomt in de vorm van het lastdier.
De ezel neemt in Peru een bijzondere plek in. Niet alleen omdat het dier zware lasten kan dragen. Volgens een Peruaanse wijsheid keert de ziel van een overledene terug in de vorm van een ezel. Voor de Afro-Peruaanse muzikant is de ezelskaak, die in een scéne heel voorzichtig wordt opgegraven, een belangrijk percussie-instrument. De ezel wordt geëerd met fraaie beelden en tedere close-ups en beelden. We zien ze die zware lasten dragen, maar ook vrij rondlopen in het weidse Peruaanse berglandschap. En we zien een vermoeide ezel een natuurlijke dood sterven. Een man vertelt waarom hij zijn ezel verkiest boven een vrouw, een muzikant laat zien hoe de ezelskaak wordt bespeeld - de tanden en kiezen ratelen ritmisch in het bot. Behalve een ode aan de ezel is de film een sfeervolle bespiegeling op de dood: treuren over degenen die het aardse hebben verlaten is niet nodig, de overledenen blijven leven zolang we ze ons herinneren.
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.
Stills
