In een verzorgingstehuis voor oudere Indische Nederlanders is de herinnering aan het leven in Nederlands-Indië nog springlevend. Zowel zoete als nare herinneringen klinken eenieder bekend in de oren.
Rumah Saya ('Mijn thuis') is een verzorgingstehuis voor oudere Indische Nederlanders. Er wordt gezongen, er worden spelletjes gespeeld en men geniet er van Indische lekkernijen. Net als vroeger, toen Indonesië nog Nederlands-Indië was. De bewoners, die nog regelmatig Maleisische woorden gebruiken, hebben elkaar op hun oude dag alsnog in Nederland gevonden na hun repatriëring vóór, tijdens en na WO II. Hoewel er veel gelachen wordt in het tehuis, blijkt uit gesprekken met bewoners dat niet alle verhalen even mooi zijn. In keurige bewoordingen vertelt mevrouw De Vries-Haring bijvoorbeeld over de toen heersende vooroordelen. Vanwege haar inlandse moeder werd ze vaak gediscrimineerd. Bij de kapper komt oud zeer naar boven over de letterlijk en figuurlijk koude aankomst in Nederland. Maar hun generatie dunt langzaam uit. 'Na onze dood', zo stelt een bewoner, 'is de hele kolonialiteit verleden tijd.' Voor deze ouderen is het nog springlevend. Daarom geeft wonen in Rumah Saya zo'n saamhorigheidsgevoel. Het tehuis voelt voor velen als 'een warme deken om je heen.'
Credits
Producent
Camera
Set geluid
Geluidsnabewerking
Mixage
Montage
Productiebedrijf
Stichting Docu Shot
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.