Documentaire waarin verschillende mensen hun verhaal vertellen over het Waterlooplein: Het café Waterlooplein, Nico Bodemeijer, die nooit over zijn oorlogservaringen praat en het Joods Meisjes-Weeshuis.
Het Amsterdamse café Waterlooplein 77 in de Rapenburgerstraat, waar het Nederlandse levenslied in ere wordt gehouden dankzij eigenaresse Annie Bodemeijer, viert zijn vijfentwintigjarig bestaan. Echtgenoot Nico Bodemeijer, die nooit over zijn oorlogservaringen praat, beheert vele stallen op de Waterloopleinmarkt. Het pand naast het café heeft ook iets te gedenken. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog was er het Nederlands-Israëlitisch Meisjes-Weeshuis gevestigd. Op 10 februari 1943 werden tijdens een razzia alle honderd weesmeisjes opgepakt en gedeporteerd, op één na. Suzy Rottenberg vertelt aan regisseur Sander Burger hoe ze ontsnapte, na de oorlog terugkeerde naar Amsterdam en hoe ze nooit meer één stap in de Rapenburgerstraat durfde te zetten. Precies zestig jaar later worden de originele gevelstenen en -teksten opnieuw op het pand aangebracht ter nagedachtenis aan de weesmeisjes.
Credits
Regie
Scenario
Camera
Set geluid
Productiebedrijf
Jura Filmprodukties
Omroep
AT5
Distributie
Lava Filmproducties en distributie
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.
Stills
