Ga naar inhoud
Documentair portret van theoretisch fysicus Theo Odijk. Hoewel aan bed gekluisterd onderzoekt deze wetenschapper middels wiskundige formules het geheim van het leven: het gedrag van DNA-moleculen.
Theoretisch fysicus Theo Odijk mag dan aan bed gekluisterd zijn, zijn scherpe brein ziet en begrijpt meer van de wereld dan menigeen. Liggend bestudeert hij boeken, overlegt hij telefonisch met een Amerikaanse collega en peinst hij over wiskundige formules aangaande het gedrag van DNA-moleculen: het geheim van het leven. Odijk vertelt over zijn eerste stappen in de wetenschap en zijn manier van werken en denken. Theoretici willen begríjpen, maar zelfs Odijk kan niet alles ontrafelen: 'Wetenschap is de kunst van het oplosbare. Als je gaat lezen over het terrein van het brein, zenuwstelsel en onopgeloste ziektes, zie je dat ze nog bijna niets weten. Dan kun je ook weinig oplossen.' Juist daarom kon Odijk zijn lichamelijk mankement makkelijker aanvaarden. Bovendien, zo merkt Odijk op, zijn er ook voordelen aan binnen leven, qua denkruimte en intensiteit van leven. Deze eigenzinnige wetenschapper lijkt geen buitenwereld of randapparatuur nodig te hebben om te werken en tot bijzondere inzichten te komen. Deze documentaire maakt deel uit van de serie: De magie van de Wetenschap.

Credits

Uitvoerend Producent
Geluidsnabewerking
Productiebedrijf
De Familie Film & TV
Omroep
Human TV
Distributie
De Familie Film & TV

Titel: De magie van wetenschap - Stof tot nadenken
Jaar: 2010
Duur : 40 minuten
Categorie: Korte Documentaire
Competities: Jaaroverzicht
Editie: NFF 2010

NFF Archief

Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.

Stills

Still
Still
Still
Still