Filmisch essay over de chaotische beleving van tijd. De filmmaker verlangt terug naar haar geboortegrond en het verloren verleden, terwijl het moederschap haar leven en tijdbeleving totaal op zijn kop zet.
Voor haar veertiende verjaardag krijgt Froukje van Wengerden een camera met een zwart-witrolletje. Vijftien jaar later vindt ze die afdrukken terug in het huis waar ze opgroeide en ziet ze de weilanden uit haar jeugd, het landschap dat ze mist. Wanneer ze moeder wordt, voelt ze zich heen en weer geslingerd tussen verrukking en uitputting en worden de dagen en nachten één. Tijd blijkt relatief. De dagen duren eindeloos, de maanden vliegen voorbij. Dwalend door dezelfde weilanden, maar nu met kroost, komt het besef dat ook als je nooit meer alleen bent, je toch eenzaamheid kunt voelen.
Bekijk trailer
Stills
