Voor verpleegkundige Louis is de stad een begraafplaats in deze indringende korte documentaire. Hij was met zijn ambulance vaak als eerste ter plaatse, en de laatste voor vele ongelukkigen wier hand hij vasthield. Wat blijft zijn de onuitwisbare herinneringen.
Afgewisseld met het blauwe ambulancelicht en de ronddwalende camera die een poëtisch decor voor onze verbeelding schept, richt voormalig ambulancebroeder Louis zich in deze documentaire direct tot de kijker. En vertelt hoe allerlei plekken waar hij hulp verleende, verbonden blijven met zijn herinneringen. Hier lag de bouwvakker die om zijn
moeder bleef roepen. Daar het jongetje dat frontaal door een stadsbus
werd geschept. En daar, in het kanaal, het verdronken meisje met de
vlechten. Na 23 jaar op de ambu staan hun gezichten en situaties op zijn
netvlies gebrand. Is het wel normaal dat één mens zoveel lijden moet
zien?
Credits
Camera
Set geluid
Geluidsnabewerking
Research
Productiebedrijf
HUMAN
Omroep
HUMAN
Stills
