Tita

De jonge Afrikaanse Tita woont sinds kort in Parijs. Daar probeert ze een balans te vinden tussen het beeld van zelfbewuste vrouw van de wereld, dat ze van zichzelf heeft geschapen, en haar heimwee naar en herinneringen aan Guinea. Herinneringen vooral aan een ongelukkige jeugd, waarin ze zwierf van pleeggezin naar pleeggezin. Voor de camera komt ze tot inzichten over zichzelf en de wereld om haar heen. Ze concludeert dat ze haar nieuwe thuis, waar de mensen geslotener en harder zijn, een eerlijke kans moet geven, voor ze terugkeert naar haar vaderland. De camera volgt haar van zeer nabij, melancholische liedjes zingend op haar bed, haar tranen bevechtend bij verhalen over haar jeugd en in haar oorspronkelijke taal bellend met haar familie in Afrika. Ze wordt vooral gefilmd in haar treurig stemmende Parijse kamer, maar ook in de menigte op straat en discussiërend in een café. De zwart-witbeelden en het sobere geluid versterken het allesoverheersende gevoel van eenzaamheid dat Tita uitstraalt, ondanks haar stellige uitspraken.