Portret van een volkswijk in Delfzijl die tegen de vlakte gaat. Opgebouwd uit de persoonlijke verhalen van de nog resterende bewoners, die in alle eenvoud en openhartigheid vertellen wat hen bindt.
Terwijl Nederland door de toenemende bevolkingsdruk grotendeels uit zijn voegen barst, worden sommige gebieden juist getroffen door krimp. Symbolisch voor dat verschijnsel is de havenstad Delfzijl in noordoost Groningen.
De zee lacht me toe is een portret van een Delfzijlse volkswijk, gebouwd in de naoorlogse jaren van wederopbouw, die thans langzaam maar gestaag aan het verdwijnen is. Bewoners halen herinneringen op, afgewisseld met nostalgische archiefbeelden en de onverbiddelijke beelden en geluiden van de sloopwerkaamheden. Het is opmerkelijk hoezeer sommige bewoners gehecht zijn aan de armetierig ogende doorzonwoningen. Maar de gevoelsmatige binding blijkt van onschatbare waarde, zeker als een familie van generatie op generatie het huis bewoont en er lief en leed heeft gedeeld. Zo ontstaat een melancholieke mozaïek van eerlijke en eenvoudige mensen, die de moed erin trachten te houden terwijl hun omgeving letterlijk wordt afgebroken.
Credits
Regie
Producent
Set geluid
Sound Design
Montage
Productiebedrijf
Zuidenwind Filmprodukties
Omroep
NCRV TV
Gouden Kalf nominaties
Beste Korte Documentaire (2009)
Saskia Gubbels
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.
Stills
