Liquidator

Haarlem, 1922. Filmpionier Willy Mullens filmt klassieke stadsgezichten die uiteindelijk belanden in de archieven. Bijna een eeuw later is het materiaal van Haarlem beschadigd door verval en wordt de film door experimentele filmmaker Karel Doing onder handen genomen. Op innovatieve wijze bewerkt Doing de dramatisch verkleurde, bevlekte en vage beelden met digitale technieken als optical flow en morphing. Op die manier worden de gaps in de historische film minstens zo interessant als de oude, waardevolle beelden die nog wél goed bewaard zijn gebleven. De nieuwe beelden hebben veel weg van de schildertechniek marmeren, of leveren beelden op die doen denken aan een geestverschijning. In kleuren die variëren van blauwgrijzig tot oranje en sepia. De soundtrack werd door Michal Osowski verweven met de veranderingen in densiteit van het beeld en de toegepaste beeldtechnieken van Doing: het piept en ruist als een niet goed afgestelde radio, en reageert op de mate van beschadiging door bijvoorbeeld, schokkerig, luider of minder aanwezig te zijn.