In een interview uit 2010 zei je: voor film kan je me altijd bellen. Toch duurde het tot nu voordat deze film er is. Hoe kwam dat?
“Omdat ik kort daarna artistiek directeur werd van het Nationale Theater en mijn handen vol had het gezelschap te runnen. We zaten in een fusie met de Koninklijke Schouwburg en er moesten stukken op de plank komen. Daarnaast was ik betrokken bij de musicals Soldaat van Oranje en ANNE. Filmprojecten kon ik daarom pas weer aannemen toen ik onlangs afscheid nam van de theaterwereld. Zee van Tijd was een van de verhalen die me toen werd aangeboden.”
Wat sprak je aan in het scenario van Marieke van der Pol?
“Een kind verliezen is het ergste wat ouders kan overkomen. Het slaat de bodem uit je leven, je relatie. Ik vond het interessant om te onderzoeken wat voor invloed dat heeft op de liefde voor elkaar. Hoe je daar als partners mee omgaat. Veel relaties overleven zo’n klap niet, vooral omdat je elkaar voortdurend herinnert aan dat verlies. Dat vond ik erg sterk aan het scenario: het maakte invoelbaar hoe zo’n traumatische gebeurtenis, plotsklap de liefde die er was kan splijten - en dat het soms een leven duurt voordat je dat een plek kan geven.”
Zee van Tijd is gebaseerd op een waargebeurde gebeurtenis. Heb je de personen die het is overkomen gesproken?
“Ja. Dat waren indrukwekkende gesprekken. Zij hebben elk op hun eigen manier de gebeurtenissen van toen moeten verwerken, waardoor ze uit elkaar groeiden. Het bijzondere is dat ze elkaar naar zoveel jaar weer vonden en dat ook de vonk weer oversloeg. In de film vertellen we trouwens niet een-op-een hun verhaal, maar de emotionele kern is wel dezelfde.”
Reinout Scholten van Aschat speelt de jonge versie van hoofdpersoon Lucas, zijn vader Gijs de veertig jaar oudere. Waarom wilde je hen in de hoofdrollen?
Lachend: “Ze zijn vader en zoon, dus fysiek is er veel overeenkomst - wel fijn wanneer je dezelfde persoon speelt. Maar ik kende ze al goed, het zijn hyperintelligente acteurs. Reinout heb ik destijds naar het Nationale Theater gehaald, net als Sallie Harmsen trouwens die jonge versie van Johanna speelt. Voor de continuïteit hebben we eerst met Reinout en Sallie gedraaid en dat materiaal vervolgens aan Gijs en Elsie de Brauw laten zien. Die hebben in hun spel de maniertjes en fysieke eigenaardigheden van de jonkies overgenomen.”
Je enige bioscoopfilm 1000 Rosen dateert alweer uit 1994. Hoe was het om weer met film bezig te zijn?
“Heerlijk. Je hebt meer ruimte en tijd. Ik heb in de tussentijd televisie geregisseerd en daar ben je meer gebonden aan een vaststaande structuur en is de ruimte soms beperkt. Bij film heb je meer adem, kan je dieper graven. Neem de scène waarin Gijs en Elsie naar zoveel jaar weer de oude filmopnames van hun verloren zoontje kijken. Daar kon ik echt de tijd voor nemen, heel langzaam opbouwen om het effect van dat kijken te registreren. Prachtig!”
