Communekind

Maroesja Perizonius reisde als zesjarige met haar moeder naar India, waar ze van Bhagwan een nieuwe naam kreeg: Ma Prem Chandra. Ze volgden de leer zeven jaar lang. Met oude foto's en filmopnamen, en door de communegebouwen opnieuw te bezoeken, reconstrueert Perizonius haar jeugd in de Bhagwan-beweging. Ze praat onder anderen met de toenmalige Amsterdamse communeleidster en vooral met haar moeder. Die wilde haar kind zelf beslissingen laten nemen; Perizonius meent dat ze daar te jong voor was. Volgens haar moeder wilde ze naar de commune, volgens Perizonius klampte ze zich bij de verhuizing aan de deurpost vast. Over de Engelse kindercommune, waar Perizonius hard moest werken, zegt haar moeder: 'Ik was er eigenlijk op tegen (...), maar ik ging het niet verbieden.' Perizonius noemt de periode 'het verlies van mijn onschuld' en verwijt haar moeder, in een ongemakkelijke confrontatie, dat die niet direct ingreep toen ze als dertienjarige seksueel werd belaagd door oudere communeleden. Bekroond met de Prijs van de Stad Utrecht 2005.