Altijd maar dat gezeik

De dertienjarige Luca kan niet wachten tot ze achttien is. Niet omdat zij dan zelf vrij is, maar omdat haar gescheiden ouders dan lekker hun eigen gang kunnen gaan. Regisseur Ester Gould volgt haar als ze met haar zusje de vakantie bij haar vader gaat doorbrengen. Duidelijk wordt hoe de gedeelde ouderlijke plicht voortdurend aanleiding geeft tot ruzies en frustraties. Onmachtig om direct met elkaar te communiceren gebruiken de voormalige echtelieden Luca en haar jongere zusje als postduif. Ook bittere verwijten van de een over de ander en vice versa worden de kinderen niet bespaard. Een achter elkaar gemonteerde reeks korte citaten waarin de ouders elkaar becommentariëren loopt over van het venijn. Terwijl in gecondenseerde vorm de opmerkingen voorbij komen die zij voortdurend moet aanhoren, ligt Luca op een boomtak naar boven te staren. Zij heeft al lang geconcludeerd dat ze er nooit achter zal komen wie van de twee kibbelende partijen de waarheid spreekt. Alleen realiseren haar ouders dat nog niet.