Documentaire over het Schotse eiland St Kilda waar sinds 1930 niemand meer woont. Oude foto's en films worden vermengd met kleuren- en zwart-witbeelden van nu waardoor twee tijdperken visueel in elkaar overlopen.
St Kilda, voor de westkust van Schotland, is de meest afgelegen eilandengroep van Groot-Brittannië. Met bovendien de hoogste kliffen. Aan het begin van de documentaire is te zien hoe het silhouet van een man in slow motion naar de rand van een afgrond loopt. Het zijn uitvergrote filmbeelden, die een merkwaardig ritueel illustreren: vroeger moesten mannen zich voor hun geliefden bewijzen door op de rand te balanceren. Als ze dat konden, zouden ze ook wel handig genoeg zijn om vogels te vangen. De eilanden zijn nog steeds beroemd om hun grote zeevogelpopulaties. De laatste St Kildanaren werden echter in 1930 geëvacueerd. De enige twee overlevenden van die periode zijn inmiddels zo oud dat ze niet meer geïnterviewd kunnen worden. Oude foto's en films worden vermengd met kleuren- en zwart-witbeelden van nu, die soms worden stopgezet. Zo lopen de twee tijdperken visueel in elkaar over.
Credits
Regie
Producent
Scenario
Camera
Set geluid
Mixage
Montage
Productiebedrijf
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.