Spreek niet. Dat hebben zij ook niet gedaan.

De dozen in de archiefkasten van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie zijn gevuld met talloze erelijsten van verzetslieden uit de Tweede Wereldoorlog. Geen Hannie Schaft of Gerrit Kleinveld, maar 'naamlozen' als Lolle Rondaan of Leo Frijda. Op de Eerebegraafplaats in de duinen van Bloemendaal liggen zij begraven, samen met een groot aantal andere mannen en vrouwen die in de oorlog zijn vermoord. De doden hadden een vader en moeder, broers en zussen, waren verloofd of hadden een vrouw en kinderen. In de documentaire wordt het verhaal van een aantal van deze mensen verteld. De film is geen reconstructie van een verzetsgeschiedenis. Zussen, broers en kinderen van de doden spreken voor de camera over de aangrijpende gebeurtenissen in het verleden. De begraafplaats neemt voor de meesten een belangrijke plek in in hun leven.