De Spaanse moeder van de regisseur, een naar Nederland geëmigreerde kunstenaar die bonte schilderijen, keramiek en glaswerk maakt, spreekt op nuchtere toon over liefde, eenzaamheid en dood.
In 1965 arriveerde Dora Dolz met haar man en dochter Sonia in Rotterdam. Ze had een geïdealiseerd beeld van Noord-Europa, vertelt ze in dit portret dat Sonia van haar maakte, maar de kilte viel haar tegen. 'De mensen waren liever tegen honden dan tegen kinderen.' Toch vond ze haar plek, als kunstenaar. De gesprekken met haar moeder, waarin regisseur Sonia Herman Dolz ook zelf nadrukkelijk aanwezig is, worden afgewisseld met een parade van Dora's bonte schilderijen, kleurrijke keramiek en uitbundige glaswerk. Sonia toont de voorbereidingen van een tentoonstelling, het adembenemende werk van de glasblazers en een oogoperatie van haar moeder. Als een soort raamwerk is te zien hoe Dora Dolz een familieportret schildert, waarvoor opeenvolgende familieleden poseren. Dora spreekt op nuchtere toon over liefde, dood en eenzaamheid, zingt enkele nostalgische Spaanse liederen en bespreekt met haar dochter ook de documentaire zelf.
Credits
Regie
Producent
Scenario
Set geluid
Mixage
Sound Design
Muziek
Productiebedrijf
Hasten Slowly Films
Omroep
NTR
NFF Archief
Informatie over deze film, televisie- of interactieve productie bevindt zich in het NFF Archief. In het NFF Archief staat informatie over producties die in de afgelopen festivaledities vertoond zijn. Het NFF beschikt niet over dit materiaal, daarover kun je contact opnemen met de producent, distributeur of omroep. Oudere films zijn soms ook terug te vinden bij Eye Filmmuseum of bij het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid.
Stills
